حالا می‌توانی از چشم‌هایم مروارید صید کنی

بخشی از مقدمه کتاب به قلم دکتر داود رضا کاظمی:

«حالا می توانی از چشم هایم مروارید صید کنی» اولین مجموعه ای است که از نگار محمودی نیا پیش رو داریم. محمودی نیا را از دو دهه پیش، زمانی که نوجوانی بیش نبود و به انجمن من در اهواز می آمد، می شناسم. شاعری کم کار اما صبور و پر دقت است که در زیر چتری از رمانتیسم فردی عاشقانه هایی معتدل و معقول دارد. 

محمودی نیا، به زبان امروزی، روان و روایت مند سخن می گوید. شعر او از نظر زبانی به جریان ساده گرا و ساده گوی دهه های هشتاد و نود تعلق دارد. او شاعری اهل تماشا، تصویرگرا(با غلبه ی عینیت گرایی)، طبیعت دوست و تا حدودی نمادگراست. چنان که با در خدمت گرفتن ابژه ها و نمادهای آشنا با سوژه های پیرامون خود رویا می بافد.